与“ 送别 ”有关的作文
来源:文题网
时间:2024-09-21 03:14:57
《《送别》王维原文和翻译》
送别
唐代:王维
下马饮君酒,问君何所之?
君言不得意,归卧南山陲。
但去莫复问,白云无尽时。
【必考名句】
下马饮君酒,问君何所之?
【译文】
请你下马来喝一杯美酒,想问问朋友你要去往哪里?
你说因为生活不得意,要回乡隐居在终南山旁。
只管去吧我不会再追问,那里正有绵延不尽的白云,在天空中飘荡。
【注释】
饮君酒:劝君饮酒。饮,使……喝。
何所之:去哪里。之,往。
归卧:隐居。
南山:终南山,在今陕西省西安市西南。
陲:边缘。
但,只。
【赏析】
这首诗写送友人归隐,看似语句平淡无奇,细细读来,却是词浅情深,含着悠然不尽的意味)王维笔下是一个隐士,有自己的影子,至于为什么不得意,放在老杜等人那里一定有许多牢骚,可在这里只是一语带过,更见人物的飘逸性情,对俗世的厌弃以及对隐居生活的向往。这首诗写送友人归隐,看似语句平淡无奇,细细读来,却是词浅情深,含着悠然不尽的意味。
“下马饮君酒,问君何所之?”第一句叙事。“饮”是使动用法,“使……饮”的意思。一开始就写饮酒饯别,是点题。第二句设句,问君到哪里去。由此引出下面的答话,过渡到写归隐。这一质朴无华的问语,表露了作者对友人关切爱护的深厚情意。送别者的感情起始就渗透在字里行间。更多唐诗欣赏敬请关注“习古堂国学网”的唐诗三百首栏目。
“君言不得意,归卧南山陲。”“不得意”三字,显然是有深意的。不仅交待友人归隐的原因,表现他失意不满的情绪;同时也从侧面表达诗人自己对现实愤懑不平的心情。这三字是理解这首诗题旨的的一把钥匙。诗人在得知友人“不得意”的心情后,劝慰道:“但去莫复问,白云无尽时。”你只管去吧,我不再苦苦寻问了。其实你何必以失意为念呢?那尘世的功名利禄总是有尽头的,只有山中的白云才没有穷尽之时,足以供你娱乐排遣了。这两句表现了作者很复杂的思想感情:既有对友人的安慰,又有自己对隐居的欣羡;既有对人世荣华富贵的否定,又似乎带有一种无可奈何的情绪。联系前面“不得意”三字看来,在这两句诗中,更主要的则是对朋友的同情之心,并蕴含着诗人自己对现实的愤激之情,这正是此诗的着意之处和题旨所在。从写法上看,前面四句,写得比较平淡,似乎无甚意味,至此两句作结,诗意顿浓,韵味骤增,含不尽之意见于言外。当然,这两句也不是平空而起的,而是由前面看似乎平淡的四句发展而来的,如果没有前四句作铺垫,这两句结尾也就不会给人这样强的“清音有余”(谢榛语)的感觉。
【作者】
王维,字摩诘,号摩诘居士。汉族,河东蒲州(今山西运城)人,祖籍山西祁县,唐朝诗人,有“诗佛”之称。苏轼评价其:“味摩诘之诗,诗中有画;观摩诘之画,画中有诗。”开元九年(721年)中进士,任太乐丞。王维是盛唐诗人的代表,今存诗400余首,重要诗作有《相思》《山居秋暝》等。王维精通佛学,受禅宗影响很大。佛教有一部《维摩诘经》,是王维名和字的由来。王维诗书画都很有名,多才多艺,音乐也很精通。与孟浩然合称“王孟”。
《《送别》李商隐原文和翻译》
送别
唐代:王维
下马饮君酒,问君何所之?
君言不得意,归卧南山陲。
但去莫复问,白云无尽时。
【必考名句】
下马饮君酒,问君何所之?
【译文】
请你下马来喝一杯美酒,想问问朋友你要去往哪里?
你说因为生活不得意,要回乡隐居在终南山旁。
只管去吧我不会再追问,那里正有绵延不尽的白云,在天空中飘荡。
【注释】
饮君酒:劝君饮酒。饮,使……喝。
何所之:去哪里。之,往。
归卧:隐居。
南山:终南山,在今陕西省西安市西南。
陲:边缘。
但,只。
【赏析】
这首诗写送友人归隐,看似语句平淡无奇,细细读来,却是词浅情深,含着悠然不尽的意味)王维笔下是一个隐士,有自己的影子,至于为什么不得意,放在老杜等人那里一定有许多牢骚,可在这里只是一语带过,更见人物的飘逸性情,对俗世的厌弃以及对隐居生活的向往。这首诗写送友人归隐,看似语句平淡无奇,细细读来,却是词浅情深,含着悠然不尽的意味。
“下马饮君酒,问君何所之?”第一句叙事。“饮”是使动用法,“使……饮”的意思。一开始就写饮酒饯别,是点题。第二句设句,问君到哪里去。由此引出下面的答话,过渡到写归隐。这一质朴无华的问语,表露了作者对友人关切爱护的深厚情意。送别者的感情起始就渗透在字里行间。更多唐诗欣赏敬请关注“习古堂国学网”的唐诗三百首栏目。
“君言不得意,归卧南山陲。”“不得意”三字,显然是有深意的。不仅交待友人归隐的原因,表现他失意不满的情绪;同时也从侧面表达诗人自己对现实愤懑不平的心情。这三字是理解这首诗题旨的的一把钥匙。诗人在得知友人“不得意”的心情后,劝慰道:“但去莫复问,白云无尽时。”你只管去吧,我不再苦苦寻问了。其实你何必以失意为念呢?那尘世的功名利禄总是有尽头的,只有山中的白云才没有穷尽之时,足以供你娱乐排遣了。这两句表现了作者很复杂的思想感情:既有对友人的安慰,又有自己对隐居的欣羡;既有对人世荣华富贵的否定,又似乎带有一种无可奈何的情绪。联系前面“不得意”三字看来,在这两句诗中,更主要的则是对朋友的同情之心,并蕴含着诗人自己对现实的愤激之情,这正是此诗的着意之处和题旨所在。
从写法上看,前面四句,写得比较平淡,似乎无甚意味,至此两句作结,诗意顿浓,韵味骤增,含不尽之意见于言外。当然,这两句也不是平空而起的,而是由前面看似乎平淡的四句发展而来的,如果没有前四句作铺垫,这两句结尾也就不会给人这样强的“清音有余”(谢榛语)的感觉。
【作者】
王维,字摩诘,号摩诘居士。汉族,河东蒲州(今山西运城)人,祖籍山西祁县,唐朝诗人,有“诗佛”之称。苏轼评价其:“味摩诘之诗,诗中有画;观摩诘之画,画中有诗。”开元九年(721年)中进士,任太乐丞。王维是盛唐诗人的代表,今存诗400余首,重要诗作有《相思》《山居秋暝》等。王维精通佛学,受禅宗影响很大。佛教有一部《维摩诘经》,是王维名和字的由来。王维诗书画都很有名,多才多艺,音乐也很精通。与孟浩然合称“王孟”。
《《到京师》王勃原文和翻译》
江亭夜月送别二首
王勃 〔唐代〕
江送巴南水,山横塞北云。
津亭秋月夜,谁见泣离群?
乱烟笼碧砌,飞月向南端。
寂寞离亭掩,江山此夜寒。
【必考名句】
乱烟笼碧砌,飞月向南端。
【译文】
长江远远地送走了从巴南来的流水,大山横亘,仿佛嵌入了塞北的云层。
秋天明月夜,在这渡口亭子里,谁见过在离别时哭哭啼啼的呢?
乱糟糟的烟雾笼罩着青绿的台阶,高高的月亮照耀着江亭的南门。
离亭的门关闭着,周围寂静无声;今夜里大江与高山都显得那么凄凉。
【注释】
巴南:地名,在今重庆市。
横:横亘。
塞北:指长城以北。亦泛指我国北边地区。
津亭:古在渡口建亭,供旅客休息。津,渡口。
泣:哭泣。
离群:离开同伴。
乱烟:凌乱的烟雾。
笼:笼罩。
碧砌:青石台阶。
飞月:悬在高空的月亮。
掩:掩盖,掩映。
江山:江水和高山。
【赏析】
在王勃的《王子安文集》中,可以与上面这首诗参证的江边送别诗,有《别人四首》、《秋江送别二首》等,都是他旅居巴蜀期间所写的客中送客之作。
两诗合看,大致可知写诗的背景,即送客之地是巴南,话别之所是津亭,启行之时是秋夜,分手之处是江边,而行人所去之地则可能是塞北,此一去将有巴南、塞北之隔。
沈德潜在《唐诗别裁》中选录了两首中的第一首,但就两诗比较而言,其实以第二首为胜。第一首诗最后用“谁见泣离群”一句来表达离情,写得比较平实浅露,缺乏含蓄深婉、一唱三叹的韵味,沈德潜也不得不指出其用意“未深”;而在写景方面,“山横塞北云”一句写的是千里外的虚拟景,没有做到与上下两句所写的当前实景水乳交融,形成一个完美和谐的特定境界,因而也不能与诗篇所要表达的离情互为表里,收到景与情会的艺术效果。而在艺术上达到了这一要求的,应当推第二首。在这诗中,诗人的离情不是用“泣离群”之类的话来直接表达的,而是通过对景物的描绘来间接表达。诗人在江边送走行人后,环顾离亭,仰望明月,远眺江山,感怀此夜,就身边眼前的景色描绘出一幅画面优美、富有情味的江边月夜图。通首诗看来都是写景,而诗人送别后的留连顾望之状、凄凉寂寞之情,自然浮现纸上,是一首寓情于景、景中见情的佳作,兼有耐人寻味的深度和美感。
黄叔灿在《唐诗笺注》中还称赞这首诗末句中的“寒”字之妙,指出:“一片离情,俱从此字托出。”这个“寒”字的确是一个画龙点睛的字,正如王国维在《人间词话》中所说,着此一字而“境界全出”。但诗中的任何一个字,都不可能离开句和篇而孤立地起作用。这个“寒”字在句内还因“此夜”两字而注入离情,说明这不是通常因夜深感觉到的肤体寒冷,而是在这个特定的离别之夜独有的内心感受。而且,这首诗中可以拈出的透露离情的字眼,还不止一个“寒”字。第二首首句写烟而曰“乱”烟,既是形容夜烟弥漫,也表达了诗人心情的迷乱。次句写月而曰“飞”月,既是说明时间的推移,也暗示诗人伫立凝望时产生的聚散匆匆之感。第三句写离亭掩而加了“寂寞”二字,既是写外界的景象,也是写内心的情怀。从整首诗看,诗人就是运用这样一些字眼把画面点活,把送别后的孤寂怅惘之情融化入景色的描写之中。而这首诗的妙处更在于这融化的手法运用得浑然无迹;从而使诗篇见空灵蕴藉之美。
【作者】
王勃,唐代诗人。汉族,字子安。绛州龙门(今山西河津)人。王勃与杨炯、卢照邻、骆宾王齐名,世称“初唐四杰”,其中王勃是“初唐四杰”之首。唐高宗上元三年(676年)八月,自交趾探望父亲返回时,不幸渡海溺水,惊悸而死。王勃在诗歌体裁上擅长五律和五绝,代表作品有《送杜少府之任蜀州》等;主要文学成就是骈文,无论是数量还是质量,堪称一时之最,代表作品有《滕王阁序》等。
《《送别》王之涣原文和翻译》
送别
【唐】王之涣
杨柳东门树,青青夹御河。
近来攀折苦,应为别离多。
注 释
东门:即长安青门,唐朝时出京城多东行者,多用于送别。有的版本作东风。
青青:指杨柳的颜色。
御河:指京城护城河。
攀折:古代折柳送别的习俗。
苦:过于,过份。
别离:离别,分别。
译 文
春风中的排排杨柳树,沿着护城河两岸呈现出一片绿色。
最近攀折柳枝的太多,应该是要分别的人儿太多。
赏 析
“杨柳东门树,青青夹御河。”写景,不仅点明了送别的时间和地点,还渲染出浓厚的离别情绪。“东门”点名了送别的地点在长安青门,“青青”表明杨柳的颜色已经很绿,表明时间是在暮春时节。“杨柳”是送别的代名词,于是一见杨柳,就让人想到离别。绿色的杨柳树夹杂在御河两岸,看似恬静的环境反衬出诗人与友人离别的不舍。且首句是远望所见,第二句是近观所见。在远与近的距离感中,诗人送友的踽踽长街的身影得以体现,衬托出舍不得惜别却又不得不分别的心情。
“近来攀折苦,应为别离多。”这两句是抒情,通过侧面描写出送别人多。一个“苦”字,既是攀折杨柳而不便之苦,也是离别的愁苦。至于诗人自己折了杨柳没有却只字未提,更衬托出了诗人的送别的深情。后两句看似平淡,仔细咀嚼,意味深长,诗人折或者不折杨柳,内心的悲楚恐怕都已到了无以复加的地步。
这首送别诗短小精悍,言浅意深,依依惜别之意,跃然纸上。纵观全诗,字字未提送别却字字点题,其中的描写言简意赅,给人留下深刻印象。
创作背景
王之涣与友人在长安城外离别时,正好是杨柳生长的春季,于是王之涣有感而发,写下了这首《送别》。
作者简介
王之涣
王之涣(688年—742年),是盛唐时期的著名诗人,字季凌,汉族,绛州(今山西新绛县)人。豪放不羁,常击剑悲歌,其诗多被当时乐工制曲歌唱。名动一时,他常与高适、王昌龄等相唱和,以善于描写边塞风光著称。其代表作有《登鹳雀楼》、《凉州词》等。“白日依山尽,黄河入海流。欲穷千里目,更上一层楼”,更是千古绝唱。
《《九日送别》王之涣原文和翻译》
九日送别
【唐】王之涣
蓟庭萧瑟故人稀,何处登高且送归。
今日暂同芳菊酒,明朝应作断蓬飞。
注 释
九日:即农历九月九日,因九是阳数,故也称“重阳节”,古代此日有登高、插茱萸(避邪)、饮菊花酒的习俗。
蓟(jì)庭:蓟地的庭院。蓟,古地名,在今北京城西南。萧瑟(sè):形容寂寞、凄凉。故人:老友,旧交。
稀:少。
登高:登山。送归:送朋友归去。
菊酒:以菊的花、茎、叶加米酿造的酒,九月九日熟成而饮,名为“菊花酒”。
断蓬:断梗飞蓬,喻漂泊无定。蓬,即蓬蒿,一年生草本植物,秋天干枯,风吹折断而飞。
译 文
秋风萧瑟的蓟北,相熟的朋友本来就少,又有谁能登高送我回归故乡呢?
今天还能聚在一起同饮芬芳的菊花酒,也许明日你我就像这就随风漂泊无定的断蓬一样,不知道飞向何方?
赏 析
此诗首句点明登高送别是在蓟州边极荒凉萧瑟之地,“何处登高”再度设问,实际是将无处登高的凄凉之感强化而托出。故人稀少而总还有知己聚饮,可如今又将送之归去,凄然的设问与凄惋的送别相连,更是悲上加悲。“何处登高”这平实问语,似不干“景语”或“情语”,却将“景语”和“情语”融为一体。接着又由此时此地的感慨推向未来命运的遐思——今日把酒共饮,明朝天各一方,不知飘泊至“何处”,而命运怕只能如断草飞蓬。在全诗“萧瑟”的意境、凄凉的氛围、“菊酒”与“断莲”的比喻象征和特定的民俗背景中,“何处登高”一句无疑之自问,可谓言近而旨远,语平而情深,有着不容忽视的丰富内涵。
全诗抓住时令特点,表现送别者与被送者双方“同在异乡为异客”的孤凄心情。重阳节本是朋友相聚登高山饮菊酒、秋高气爽、开阔胸怀的欢畅节日,但诗人与友人,都因故人稀少、登高无处,节日里反而分别,萧瑟之感愈显浓重。重阳日本应与朋友同饮芳香的菊花酒,共享节日之乐,但今日聚饮芳菊酒,却是为明天作断莲飞,应季节时令的欢会,变成凄苦之情,凄苦之情也更浓重。
创作背景
诗人曾任文安县尉(今河北省中部),属蓟州辖境。此诗当为诗人任守期间与友人于农历九月初九日重阳节登高饮酒时的赠别之作,具体创作时间不详。
作者简介
王之涣
王之涣(688年—742年),是盛唐时期的著名诗人,字季凌,汉族,绛州(今山西新绛县)人。豪放不羁,常击剑悲歌,其诗多被当时乐工制曲歌唱。名动一时,他常与高适、王昌龄等相唱和,以善于描写边塞风光著称。其代表作有《登鹳雀楼》、《凉州词》等。“白日依山尽,黄河入海流。欲穷千里目,更上一层楼”,更是千古绝唱。
《送别作文1000字》
生活宛如一粒多味豆:激动、盼望、欣慰、难过、沮丧、愤怒、后悔、恐惧.......总是伴随着我们生活的点点滴滴。
天空灰蒙蒙的,下着零星小雨,不禁让人压抑与失落。我和妹妹依依不舍的为爸爸送行。妹妹眼眶红红的,眼里满是泪水,脸上还挂着泪痕,哭哭啼啼地对爸爸说:“爸爸,您可不可以不走呢?我以后一定乖乖听妈妈和姐姐的话,不淘气了。”爸爸倍感欣慰却又无奈的说道:“不行哦!爸爸去挣钱给你买好吃的,好不好?”我暗暗想,是不是因为我成绩不理想,不够懂事,总是买东西,爸爸才要去很远的地方挣钱?如果我以后努力学习,再懂事一点,不乱买东西,是不是爸爸就不用走了?爸爸摸了摸我的头,认真地嘱咐我,要努力学习,听妈妈的话,对妹妹要多忍让一些......
他向我们招了招手转身上了车。车门关上的那一刻,我的泪不争气的夺眶而出。眼看着车慢慢地、慢慢地变得越来越小,最后消失在视线里。妹妹嚎啕大哭,我的泪也像决堤的洪水般不断涌下来,脸上的两行泪留下了显眼的痕迹。我不禁暗想,不能让妈妈知道我哭了,不然她又该烦心了,妹妹还小,需要妈妈照顾,而我已经长大了,不能再让妈妈操心。我赶忙用衣袖抹干泪痕,向妈妈请求出门玩一会儿,妈妈似乎看懂了我的心思,便同意了。我跑去我最喜欢的地方——村口的小河边。
此时,雨已经停了,但乌云却总也挥之不去,一阵风吹来,树叶沙沙作响,一派荒凉。我独自坐在小河边的石头上,心里总感觉空空的,似乎缺少了什么,却又说不出来具体是什么。我独自想了许久,妹妹此时应该还在哭吧?妈妈肯定在哄她呢!爸爸是不是平安到达他工作的地方了呢?我迷茫地望了望天空,摸了摸那块石头,再看看地上的树叶,心里的不舍与忧郁却不见半分。
不知过了多久,忽的吹起一阵大风,乌云被吹走了,天空顿时放晴了。渐渐地,夕阳洒在大地上,把人影、树影拉长了。紧接着,它慢慢地躲下去,沉郁下去......越来越缥缈。那光线漫长而急促地变化着,孤独而惆怅的黑夜降临了。我想,熬过黑夜,黎明就该来了,阳光会温暖我的。爸爸努力挣钱不就是为了让我们一家人的生活更加美好吗?慢慢的我释怀了,难过的情绪也慢慢消逝了,内心恢复平静。心想:爸爸再回来的时候,我们一家人就又可以团聚了......
我们的心情有时候会因为某事而变得难过、愤怒甚至沮丧。但是我们要学会勇敢面对,有离别就会有团聚,我要以骄傲的成绩等待爸爸回家。离别只是暂时的,我要努力学习,将来走出大山,感受大城市里的生活。
《送别袁隆平先生》
我嘴边的米饭刚刚吃完,他的手缓缓落下,记忆中闪现着零星的水稻原来这就是历史,于是这便成为了历史。--题记
其实今早看到传说的谣言,我心里就有了这种预感,不过我还是心怀希望,毕竟2019年9月29日,北京人民大会堂,年近九旬的袁隆平迈步走进金色大厅,习近平总书记为他颁授共和国勋章,并问道:“有什么进展?”他微微抬起左手,信心满满地回复:“我们正向1200公斤亩产冲刺!”袁爷爷还说过他接下来的目标是海水稻,还为了工作去整了眼皮,我一直以为他还要为国家奋斗好久......
因为早上的谣言,我心里有点预感他的离开,所以我一直守着手机,时不时点开微博。可是在下午,最令我感到难过的消息还是出现了,虽然我已经预料到了,但是我不相信他是真的,我偏执地寻找着一丝辟谣的蛛丝马迹,可是官博的声明,热搜的第一位映入眼帘,我终于才意识到这原来是真的。每次看到袁老的身影,我总会感叹,觉得他很健康,还可以奋斗很久,但每当看到他九十多岁也会害怕他的离去,没想到这一天来的这么快。
看到新闻的我不可置信,但随之的是无声的悲伤,我无声地哭泣着,没有一个人知道,我真的难受,我也不明白为什么会有这样的感情对一个素未谋面的老人,即便他是个伟人,但的确,他在我心里像一束光。
他似乎是穿透了历史的一束光。他从灾难中走来,从饥荒中走来,从黑暗中走来。他什么都看见了。他看到了曾满目疮痍的中国,于是他--己之力,让中国人民过上了不再饥饿的生活。他是伟人,他是英雄,他心怀大爱。我回看了他的13年的采访,那年83岁的他还是奋斗在杂交水稻的工作上,笑容灿烂,似乎从未远去,那年亩产988.1千克并没有到达他的目标,但是如果不是当年天气不好,亩产1000千克是完全可以实现的,袁老面对记者的采访,谦虚的说着还要努力,他说他经历过历史上很失败的浮夸风,所以一定要脚踏实地地做事,该多少就多少。的确,这都是因为他所做的一切都紧紧的联系着他所爱的百姓,他所爱的国家。
袁隆平曾说,自己有两个梦想,一个是能在禾下乘凉,一个是杂交水稻能覆盖全球。他的一生,都在为实现这两个梦想不断奋斗。袁老一辈子兢兢业业,勤劳节俭,为国家奉献到了最后一刻,鞠躬尽瘁。如今,这个奋斗不休的稻田追梦者永远离开了我们。对于他的离开,我感到无法喘息般的悲痛。但历史的前进必须要有牺牲,中国的英雄也是生生不息源源不断的,我更相信在中国,每个时代都有一代代人前仆后继地为中国的建设事业增砖添瓦,后继者们,将沿着他的足迹,继续追梦,我作为中国少年,也定会投身于社会,延续前辈精神,推动历史的车轮滚滚向前。
《送别》
当银杏叶变成金黄时,奶奶站在家门口对我挥手:“你在家里好好学习,我努力治病,等我回来给你做肉丸子吃。”奶奶做的肉丸子,油锅中一滚,外脆内嫩,咬一口,满嘴生香。思及此,我已馋得口水“飞流直下三千尺”了,满心期盼着奶奶早些回来。
银杏树叶落光的那个凌晨,妈妈打来电话,声音中发着颤,语气中透着伤悲:“快过来,奶奶不行了!”我无法相信,不久前还在微笑着向我告别,答应给我做肉丸子的奶奶,怎么可能临危病重?此刻,我多么希望电话那头发颤的声音是来自打错电话的陌生人。
我推开病房的门,床上那个骨瘦如柴的老人安祥地闭着眼,睡着似的,不再挥手微笑,就那么静静地躺着,我的心就好像被一只大手紧紧捏住,说不出的痛楚,忽觉眼眶酸痛,抬手一摸,早已泪流满面。我轻轻走过去,生怕惊醒了那个沉睡的老人,哽咽着小声唤着:“奶奶,我来了。”可老人对我的呼唤置若罔闻,她不理我,这一定不是我的奶奶,她从不这样对我。泪眼朦胧中似乎有谁戳了戳我的脸,我惊喜地喊了句:“奶奶!”然而,回答我的只有心电监测仪的尖叫声。我再也克制不住自己,泪水倾盆而出,放声大哭。在这个深秋的晨曦中,在万分悲痛中,我送别了我爱的至亲,从此只剩想念,无法再见。
人的一生会经历很多次不同的送别,或短暂分离,为的是更美好的下一次相聚,这是一种期盼;或天涯海角,再会无期,却知道对方平安幸福,这是一种心安;或从此两个世界,不再相见,却将他的音容笑貌永记心中,这是一种怀念。每一次送别都或多或少会有离愁的不舍与惦记,前世修千年,方换今生缘,我们应心怀感恩,珍爱生命,珍惜与家人朋友相处的时光,珍惜我们拥有的一切。
《描写友情的古诗》
1、《送别》【唐】王维
下马饮君酒,问君何所之。君言不得意,
归卧南山陲。但去莫复问,白云无尽时。
2、《渭城曲》【唐】王维
又名《送元二使安西》
渭城朝雨浥轻尘,客舍青青柳色新。
劝君更尽一杯酒,西出阳关无故人。
3、《送梓州李使君》【唐】王维
万壑树参天,千山响杜鹃。山中一夜雨,树杪百重泉。
汉女输幢布,巴人讼芋田。文翁翻教授,不敢倚先贤。
4、《送綦毋潜落第还乡》【唐】王维
圣代无隐者,英灵尽来归。遂令东山客,不得顾采薇。
既至金门远,孰云吾道非。江淮度寒食,京洛缝春衣。
置酒长安道,同心与我违。行当浮桂棹,未几拂荆扉。
远树带行客,孤城当落晖。吾谋适不用,勿谓知音稀。
5、《送友人》【唐】李白
青山横北郭,白水绕东城。此地一为别,孤蓬万里征。
浮云游子意,落日故人情。挥手自兹去,萧萧班马鸣。
6、《送孟浩然之广陵》【唐】李白
故人西辞黄鹤楼,烟花三月下扬州。
孤帆远影碧空尽,惟见长江天际流。
7、《渡荆门送别》【唐】李白
渡远荆门外,来从楚国游。山随平野尽,江入大荒流。
月下飞天镜,云生结海楼。仍怜故乡水,万里送行舟。
8、《杜少府之任蜀州》【唐】王勃
城阙辅三秦,风烟望五津。与君离别意,同是宦游人。
海内存知己,天涯若比邻。无为在歧路,儿女共沾巾。
9、《送魏万之京》【唐】李颀
朝闻游子唱离歌,昨夜微霜初度河。
鸿雁不堪愁里听,云山况是客中过。
关城曙色催寒近,御苑砧声向晚多。
莫是长安行乐处,空令岁月易蹉跎。
11、《芙蓉楼送辛渐》【唐】王昌龄
寒雨连江夜入吴,平明送客楚山孤。
洛阳亲友如相问,一片冰心在玉壶。
12、《别董大》【唐】岑参
千里黄云白日曛,北风吹雁雪纷纷。
莫愁前路无知己,天下谁人不识君。
13、《送李端》【唐】卢纶
故关衰草遍,离别正堪悲。路出寒云外,人归暮雪时。
少孤为客早,多难识君迟。掩泣空相向,风尘何所期。
14、《赋得暮雨送李胄》【唐】韦应物
楚江微雨里,建业暮钟时。漠漠帆来重,冥冥鸟去迟。
海门深不见,浦树远含滋。相送情无限,沾襟比散丝。
15、《送人东游》【唐】温庭筠
荒戌落黄叶,浩然离故关。高风汉阳渡,初日郢门山。
江上几人在,天涯孤棹还。何当重相见,樽酒慰离颜。
16、《晓出净慈寺送林子方》【宋】杨万里
毕竟西湖六月中,风光不与四时同。
接天莲叶无穷碧,映日荷花别样红。
17、《雨霖铃》【宋】柳永
寒蝉凄切,对长亭晚,骤雨初歇。
都门帐饮无绪,留恋处,兰舟摧发。
执手相看泪眼,竟无语凝噎。
念去去千里烟波,暮霭沈沈楚天阔。
多情自古伤离别,更那堪冷落清秋节。
今宵酒醒何处,杨柳岸、晚风残月。
此去经年,应是良辰好景虚设。
便纵有千种风情,更与何人说。
18、《破阵子·为陈同甫赋壮词以寄之》【宋】辛弃疾
醉里挑灯看剑,梦回吹角连营。
八百里分麾下炙,五十弦翻塞外声,沙场秋点兵。
马作的卢飞快,弓如霹雳弦惊。
了却君王天下事,赢得生前身后名,可怜白发生。
《目送》
当亲人们离世的时候,我们会用眼泪送别他们,可是这一次我目送的却是一个特殊的朋友。
国庆假期的一个下午,我回到了老家,我走进了那略略有些阴森森的屋子里,我看了会儿电视。
突然听到爷爷高兴的叫声:“锦程,快来看。”我连鞋子都没顾得上穿,光着脚跑到了厨房。
一看,原来是一只麻雀正在厨房天花板下飞来飞去,过了一会儿它飞累了,就站在门上歇一会儿,可是他又准备飞行的时候掉了下来,爷爷一看原来是他那银灰色的翅膀骨折了。于是爷爷抓住他在他的腿上缠了一根线记在了门梆上,爷爷给他包扎好以后,又给他吃了点食物,然后让他在地毯上睡了一会儿。
晚饭过后,我牵着绳子上的麻雀,爷爷牵着绳子上的大金毛狗就一起去小广场。
在路上,我的“宠物”并没有想逃脱我的五指山,在背影上看,我仿佛就是牵着大狗生出来的那只小狗。
到了广场,他似乎想把它的美展现在村民的眼前,他一扭一扭的,好似是一只瘸腿的麻雀,旁边的人都捂着肚子大笑起来,我怕麻雀被村民们笑“傻”了,赶紧把它给牵回家了。
第三天早上我得了很不幸的消息,原来小麻雀的伤好了,爷爷决定把它放回大自然了,因为大自然才是它的家,我一听,不由得流下了不舍的眼泪。
爬到平房上,我解开了绳子,小麻雀叫着飞上了天空,它飞了一会儿再一次盘旋回来,对着我叫了几声,这就是我们最后一次对视的眼神。
我深情地望着它,直到它消失在那蔚蓝的天空……